Rare jongens, die Chinezen!

Als we op Beijing Centraal uit de trein stappen, is dit niet alleen het einde van onze Transmongolië Express, maar het betekent ook het einde van de leegte, de ruimte en de rust. Er zit weinig anders op dan met de mensenmassa mee te bewegen richting de uitgang van het treinstation. Na een half uur in de rij staan voor een metrokaartje, mogen we voor een kwartje zo lang reizen als we willen. Hier halen we de door ons gemiste portie reclameadvertenties (van 20 dagen) binnen no-time in: naast stickers, posters en tv-schermpjes in de metro, zijn er aan de wanden van de ondergrondse metrotunnels beeldschermen bevestigd waar advertenties ons precies met de snelheid van onze metro volgen.

Beijing, met z'n leuke hutongs, bevalt ons goed en we verblijven er bijna een week. Het is wel even wennen aan de grote hoeveelheden toeristen die, net als wij, op alle hoogtepunten af komen. Waar er in Mongolië vaak niet meer dan een handjevol andere toeristen waren, worden er bijvoorbeeld in het Zomerpaleis 35.000 toeristen verwacht op de regenachtige dinsdag van ons bezoek. Enkele Chinese eigenaardigheden waar we echter nooit aan zullen wennen zijn: het gerochel en gespuug, het gedrang (met name bij het in- en uitstappen van een openbaar vervoersmiddel), het compleet overbodige geschreeuw, de fantastische kinderbroeken met plas/poepgat (bijvoorbeeld handig als je je kind in de trein boven een prullenbak zijn of haar behoefte wil laten doen!), en ohja, of we met ze op de foto willen. 

Anderzijds maakt de totaal andere cultuur China ook juist interessant, zijn de mensen vaak erg vriendelijk en heeft dit gigantische land veel moois te bieden. Onze reisplannen, voor zover deze definitief waren, worden omgegooid en we besluiten langer in China te blijven. Bijkomend voordeel is dat we dan langer van de Chinese cuisine kunnen genieten, want na al het schapenvlees in Mongolië, smaken de pekingeend en de dumplings naar meer! Totdat Jeem na een dag of tien last van haar buik krijgt… 

Na een hele nare nacht informeert Mark in alle vroegte bij het hotel naar een dokter en, een geluk bij een ongeluk, hoort John (Amerikaan, vriend van de hoteleigenaars, 15 jaar China ervaring en goede bekende in het ziekenhuis) deze vraag. Hij wil ons wel 'even' bijstaan, aangezien er niemand in het ziekenhuis Engels zal spreken. In tegenstelling tot enkele van zijn collega's, rookt onze dokter niet tijdens het consult. Hij adviseert om enkele onderzoeken te doen, maar daar moet wel vooraf voor betaald worden. John blijkt ooit met een half open gezicht in het ziekenhuis terecht te zijn gekomen na een auto-ongeluk, maar moet toch echt afrekenen voor ze wilden behandelen.. bizar! Enkele uren later blijkt het zoals verwacht om een bacteriële infectie te gaan, krijgt Jamie een antibioticakuur mee en zijn we slechts 18 euro kwijt voor het geheel. 

Met de kuur knapt Jamie snel op en kunnen we weer verder met onze reis door China. We bezoeken afwisselend 'kleine' dorpjes en miljoenensteden (nog zo'n verschil met Mongolië, waar een gemiddeld gerkamp uit niet meer dan 6 tenten bestond) en zien mooie dingen, de foto's zijn hier het bewijs van. Waar we geen rekening mee hadden gehouden bij ons besluit om langer door China te reizen, was de nationale feestdag op 1 oktober en de daaropvolgende week vakantie voor 1,35 miljard Chinezen. Voor onze derde week in China blijkt het opeens noodzaak om trein- en bustickets vooruit te kopen en om hotels ver van tevoren tegen het dubbele tarief te boeken. Tijdens deze week bereikt het gedrang van de Chinezen een nieuw hoogtepunt en zijn we onvrijwillig deelnemer aan een recordpoging meeste mensen in 1 bus! 

Inmiddels zijn we in Hong Kong beland en na 2 maanden over land gereisd te hebben, wordt het over een paar dagen tijd voor onze eerste vlucht. Waar die naar toe gaat, lees je in een volgende update!

Wil je onze reis volgen op op de wereldkaart? Klik hier!

Ons fotoverslag kun je hier vinden.