Het ritme van de zon

Met reggae muziek en een grote glimlach worden wij ontvangen op het vliegveld van Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu. We zijn naar een eilandengroep in de Pacifische oceaan gevlogen, een heel eind ten noorden van Nieuw-Zeeland. Een bestemming waar wij een jaar geleden nog nooit van hadden gehoord, maar die ons niet teleur zal stellen.

Ons plan om met de boot enkele van de 83 eilanden te bezoeken valt in duigen, want de wekelijkse boot is rond kerst helemaal volgeboekt. Gelukkig maar, want vliegen blijkt nauwelijks duurder, de reistijd is aanzienlijk korter (geen 27, maar slechts 1 uur) en we hebben op deze manier een mooi uitzicht op de eilandjes. Dat de landingsbanen niet meer voorstellen dan een strook gras waar de jungle weggekapt is, is voor ons ook een nieuwe ervaring... (Naar het eiland Futuna zijn een tijd lang geen vluchten geweest, omdat het gras te lang was voor een veilige landing en de grasmaaier was kapot!).

Na een voorspoedige landing op het eiland Malekula, gaan we op zoek naar een goede kerstmaaltijd. We wandelen drie kwartier naar het dorp (op andere dagen kunnen we voor een euro meeliften, maar vandaag is er geen verkeer op de weg), waar het enige restaurant gesloten blijkt. De supermarkt is gelukkig open, dus we besluiten om zelf te koken. Het assortiment van de supermarkt is echter bedroevend; instant noodles of pasta met tonijn uit blik. Niet de beste kerstmaaltijd ooit en we zijn afgelopen kerst dan ook niet aangekomen, maar de verse ananas uit de tuin van onze gastheer en de koude cola die hij tevoorschijn weet te toveren maken veel goed.

Dat we bij deze accommodatie überhaupt de mogelijkheid hebben om zelf te koken valt niet tegen. Onze gastvrouw weet trots te vertellen dat de gemeenschappelijke keuken 24 uur per dag beschikt over elektriciteit en stromend water. Een luxe die ze nog lang niet op alle eilandjes kennen, weten wij inmiddels. Het vele kleinere Pele, waar we een week eerder waren, heeft geen stromend water en moet het voor z'n stroomvoorziening hebben van een paar zonnepanelen. Het beetje stroom dat hiermee opgewekt wordt, gebruikt de bevolking om 's avonds hun hutjes te verlichten (dingen als tv en internet kennen ze vrijwel uitsluitend in de hoofdstad). Hoewel ze 's avonds dus licht hebben, leven de mensen met name als de zon op is. In het geval van Vanuatu betekent dit dat de mensen om 5 uur 's ochtends aan hun dag beginnen en wij volgen dit voorbeeld al snel (al lijkt het ons een beter idee om van tijdzone te wisselen!).

Een van de redenen om naar Vanuatu te komen was voor ons het bezoeken van de lokale stammen op de eilanden. De mensen zijn echter verder ontwikkeld dan we hadden verwacht. Enkele jaren terug had een stam van het eiland Tanna nog mee gedaan aan de Engelse variant van Groeten uit de Rimboe. Dit soort taferelen behoren toch grotendeels tot het verleden en er zijn slechts een handjevol stammen in de binnenlanden die echt nog op traditionele wijze leven. Sinds Europeanen een jaar of 100 geleden aan de macht kwamen is het leven op Vanuatu langzaam verwesterd en zijn gebruiken als het kannibalisme (in 1968 pas!) afgeschaft.

Wij bezoeken enkele dorpen van de Small Namba's en de Big Namba's (Namba betekent peniskoker), waar we kennis maken met de oude tradities. Het is fantastisch om te zien en erg jammer dat deze lokale cultuur plaats aan het maken is voor onze Westerse variant. Kenmerkend is dat elk dorp nog wel een stamhoofd heeft (een post die je krijgt als je rijk bent, waarbij rijkdom uitgedrukt wordt in de waarde van je varkens), die het ook daadwerkelijk voor het zeggen heeft. Daarnaast gebruikt elk dorp zijn eigen taal, waardoor er in Vanuatu meer dan 100 verschillende talen gesproken worden. De hutjes van de dorpelingen (evenals de bungalows waar wij in slapen) zijn gemaakt van lokale materialen als bananen- en palmboombladeren, of zoals onze laatste gastheer zei: "No white men stuff". Het voedsel van de eilandbewoners bestaat naast rijst met kip of varken uit heel veel fruit, wat in de eigen voor- of achtertuin groeit; mango's, papaja's, kokosnoten, limoenen, meloenen, ananassen…. heerlijk!! Al schrikken we toch vaak op van het doffe geluid van een mango of kokosnoot die op de grond (of het dak) valt.

Ons Vanuatu-avontuur sluiten we af op het eiland Ambrym, het eiland van de magie. Mensen komen hier naar toe om met behulp van zwarte magie bijvoorbeeld hun vrouw terug te krijgen (ja, echt!). Jamie is echter nog gelukkig met Mark, dus dit is niet de reden van ons bezoek. Wij beklimmen de Marum vulkaan, waar je diep in de caldera de hete lava ziet koken. Erg spectaculair, zoals de lava hier borrelt en omhoog spat. Tenslotte bekijken we nog de indrukwekkende Rom dans op dit eiland, een traditie die tot op de dag van vandaag gebruikt wordt tijdens het oogsten van de yam. 

Het nieuwe jaar zijn we gezegend begonnen. Op oudejaarsavond hebben wij urenlang met de lokale bevolking gezongen en gedanst op Christelijke muziek (uiteraard wel reggae-style!); halleluja, praise the lord!

Wil je nog meer foto's zien van Vanuatu? Klik dan hier.