Op zoek naar het authentieke Laos

Het voordeel van reizen zonder vast plan is dat je tips van andere reizigers over mooie bestemmingen makkelijk kan opvolgen. Over Laos hoorden we de afgelopen tijd veel goede verhalen, reden genoeg voor ons om dit land toe te voegen aan ons reisschema.

We steken de grens over naar Laos en kiezen ervoor om, in tegenstelling tot de massa Zuidoost-Azië backpackers, niet direct de Mekong af te varen naar Luang Prabang (wat twee weken later een erg aangename stad blijkt), maar om eerst naar het uiterste noorden van Laos te gaan. Op deze manier hopen wij nog iets van het authentieke Laos te kunnen ontdekken. Twee langzame, bochtige ritten in volgestampte oude bussen brengen ons naar het bergdorpje Phongsali, vanuit waar we een driedaagse trekking door de omgeving maken.

Laos is na Myanmar en Cambodja het armste land van Zuidoost-Azië. De mensen wonen voornamelijk in bamboohutjes en de dorpjes zijn klein en zelfvoorzienend (alleen voor sigaretten, tv's en geluidsinstallaties komen ze naar de 'stad'). De dorpjes zijn een gezellige drukke bedoening: gezinnen met veel kinderen zijn geen uitzondering en alle dieren (honden, katten, buffels, koeien, varkens, eenden en kippen) lopen vrij door het dorp rond. Het land kent veel verschillende stammen met elk hun eigen taal en veel van hen dragen nog steeds hun prachtige traditionele klederdracht. Tijdens onze trekking bezoeken wij afgelegen Phounoi en Akha dorpjes en de kleding van deze laatste stam is nog wel het mooiste: prachtige zwarte pakjes met kleurrijke borduursels, afgewerkt met zilveren medailles en rijk versierde hoedjes. De bergstammen zijn verlegen en cameraschuw, wat voor ons wennen is na de vriendelijk zwaaiende bevolking tijdens onze trekking in Myanmar. 

Het Akha volk houdt er, in onze ogen, rare gewoontes op na. De vrouwen moeten alle werkzaamheden in huis en op het land verrichten, terwijl de mannen in het dorp blijven relaxen en niet veel meer doen dan zelfgebrouwen Lao-Lao (zeer sterke whiskey) drinken en sigaretten roken. Mark heeft het geluk dat hij al vanaf het ontbijt Lao-Lao mag meedrinken met de mannen (vriendelijk bedanken is geen optie). Na een dag hard werken op het land en in de keuken moeten de vrouwen wachten met eten totdat de mannen hun maaltijd op hebben. Jeem voelt zich een beetje ongemakkelijk dat zij al wel met de mannen aan tafel zit.

De Laotianen in het algemeen kenmerken zich door hun relaxte instelling; ze zijn liever lui dan moe, het liefst spelen ze de hele dag petanque (naast baguettes en koloniale gebouwen een van de overblijfselen van de Franse tijd) en ze sluiten hun dag graag af met luide muziek en karaoke. Als wij op onze dunne matrasjes neerploffen in het huis van het dorpshoofd om te gaan slapen, luisterend naar de valse karaokekunsten van de mannen in het dorp (er is pas sinds een jaar stroom in het dorp, maar misschien was het zonder toch beter af?!) en de geluiden van alle dieren, vragen we ons af waarom we ook al weer op zoek waren naar het authentieke Laos...

Met enkele boottochten (denk Piranha-atttractie in de Efteling) zakken we langzaam de Nam Ou rivier af naar het zuiden. Elke boottocht stappen er meer toeristen en minder Laotianen in. Als we dit zien, zijn we toch blij dat we even buiten de gebaande paden zijn gegaan. We hebben nog ruim 1,5 week voordat ons vliegtuig naar Nepal vertrekt en die besteden we in de plaatsen Muang Ngoi, Luang Prabang en Vang Vieng. Hier verwennen we onszelf met betere bedden en lekker eten (de voordelen van meer toerisme) en we zorgen zoals altijd voor de nodige wandeluren. Helaas blijkt het einde van het droge seizoen niet de beste tijd om Laos te bezoeken, want het is elke dag heiig, waardoor de mooie karst- en berglandschappen niet goed tot hun recht komen. Voor het bezoeken van fraaie tempels heb je gelukkig geen heldere dag nodig!

Al onze Laos foto's zijn weer te vinden op Picasaweb.

Benieuwd waar we nu zitten? Volg onze reis op de wereldkaart!