Supertrampers in de Himalaya

Na drie maanden tropische temperaturen hebben we genoeg van de hitte. Het wordt tijd voor iets anders, iets nieuws! Zodoende zetten we twee vluchten later voet aan de grond in Kathmandu, de hectische hoofdstad van Nepal. Hier shoppen we in twee dagen onze wandeloutfit bij elkaar (van afritsbroeken en wandelstokken tot thermo-ondergoed en slaapzakken die ons bij -20 warm zullen houden), want we gaan trekken in de Nepalese Himalaya. 

Lantang, Gosainkund & Helambu (13 dagen, 77 uur)

Een knusse busrit (twintig man op het dak, kinderen op schoot en dan nog wat mensen die uit de deuropening hangen) van acht uur brengt ons naar het beginpunt van onze eerste 'teahouse'-trekking. We gaan dertien dagen wandelen door de gebieden Lantang, Gosainkund & Helambu en zullen onderweg uitrusten, eten en slapen bij de theehuizen die we iedere paar uur tegen komen. Omdat we zelf niet al onze nieuw gekochte spullen de berg opgesjouwd krijgen, hebben we een drager (Thakur) in dienst genomen, die ook de route weet (handig!). 

Deze trekking is niet zo toeristisch, wat betekent dat de voorzieningen in de hutten erg basic zijn. Elke middag en avond kruipen we rondom de houtkachel om warm te blijven. Want waar we iedere dag opstaan met een strak blauwe lucht, trekt het 's middags dicht en dan is het koud op grote hoogte. Te meer omdat de hutjes vaak bestaan uit slechts wat stenen en dunne houten wandjes. Je hebt het idee dat de snurkende buurman niet in de kamer naast je ligt, maar bij je in bed! 

De eerste dagen worden onze beenspieren flink op de proef gesteld; we klimmen in drie dagen van 1500 naar 4850 meter. Vanaf dit punt hebben we een schitterend uitzicht op de Himalaya en we vergeten de kou, de slechte nachten en de vermoeide benen even. Het is heel indrukwekkend om op deze hoogte overal om ons heen nog vele hogere pieken te zien! We dalen de Lantang vallei weer af en klimmen vervolgens naar de heilige meren van Gosainkund. Hoewel de meren bevroren zijn, weet onze drager toch een fles met water te vullen om thuis met zijn familie op te kunnen drinken. Wij klimmen ondertussen boven de wolken uit, voor opnieuw een prachtig vergezicht. De volgende ochtend steken we de besneeuwde Laurabina-pas over om de dagen daarna via kleine dorpjes, gelegen op steile berghellingen met rijstterrassen, terug te lopen naar Kathmandu. 

Everest Base Camp, Kala Patthar & Gokyo (19 dagen, 65 uur)

Voordat we aan onze tweede trekking beginnen, rusten we een paar dagen uit in Kathmandu en maken we een uitstapje naar Chitwan, een natuurpark in het zuiden van Nepal. Hier staan we tijdens een wandelsafari oog in oog met neushoorns en wilde beren; razend spannend! Als we hiervan terug keren, zijn Loes & Thijs in Kathmandu gearriveerd om samen met ons naar Everest Base Camp te trekken. 

Een korte vlucht langs het Himalaya gebergte brengt ons naar Lukla, waar we soepel landen op de schuin oplopende landingsbaan, die vlak voor de bergwand eindigt. Buiten het vliegveld staan dragers Bel en Copal al op ons te wachten en met z'n zessen beginnen we aan de wandeling. De wandeldagen zijn niet zo lang, want door de hoogte kunnen we niet te veel stijgen op een dag. Onze lichamen hebben op de vorige trekking al kunnen wennen aan de hoogte, maar voor Loes en Thijs is het belangrijk om goed te acclimatiseren om de kans op hoogteziekte te minimaliseren. 

Gedurende de trekking verandert het landschap langzaam van dennenwouden en rhodondendronbossen in kale, rotsvalleien met hoge, besneeuwde toppen. De dorpjes worden steeds kleiner, totdat er alleen nog lodges voor toeristen staan en een enkele verdwaalde yak-herdershut. En hoewel de wandeluren per dag beperkt blijven, merken we dat het klimmen op hoogte steeds zwaarder wordt. Naast de kou en een gebrek aan zuurstof in de lucht, helpt het ook niet dat we veel tijd doorbrengen in hutten waar de rokerige kachel gestookt wordt met yak-poep, en het personeel en andere toeristen er ook niet al te fit uit zien. Daarnaast bevatten de maaltijden nauwelijks vitaminen en voelen we ons na vele dagen zonder douche (veel te koud!!) ook niet meer zo fris. 

Na een week krijgt Jamie last van de Khumbu-kuch (vernoemd naar de vallei waar we in lopen) maar ze mag op advies van een Brazilaanse dokter door omhoog, zolang ze geen koorts krijgt. Twee dagen later begint Thijs verschijnselen van hoogteziekte te vertonen. We nemen op 4900 meter een extra rustdag, maar de volgende ochtend heeft hij nog altijd moeite om recht te lopen. Opgeven is echter geen optie en zodra de tentjes van Everest Base Camp in zicht komen, lijkt hij plotseling nergens last meer van te hebben. Het Everest Base Camp bestaat uit ontzettend veel tentjes aan het einde van de Khumbu-vallei (tegen de grens met Tibet aan), vanwaar de expedities richting Mount Everest vertrekken. Dit jaar zijn echter alle expedities gecanceld, want een week eerder is met het omkomen van zestien Sherpa's het dodelijkste ongeluk op de Everest ooit voorgevallen. Desondanks staan er nog genoeg tenten, want het kost veel tijd om alle spullen met yaks en dragers weer naar beneden te brengen. 

De dag na het bezoek aan het Everest Base Camp ontbijten we om half vijf met enkele mueslirepen. We zijn in het donker en de kou opgestaan om de zon boven de Mount Everest te zien opkomen vanaf Kala Patthar, dat nog twee uur klimmen van ons guesthouse ligt. Het blijken voor Jamie en Loes de twee zwaarste uren van de hele trekking. Opgeven is echter nog steeds geen optie en na een geweldige inspanning staan we met z'n vieren op 5550 meter te genieten van een fenomenaal uitzicht. We hebben er voor moeten afzien, maar de zon boven de hoogste berg op aarde zien opkomen, was het meer dan waard!! 

Epiloog

Na een slok whisky op het bereiken van de top beginnen we aan de afdaling. Jamie's kuch wordt langzaam erger en we kiezen ervoor de Cho La pas richting Gokyo niet over te steken, maar om met Loes & Thijs mee af te dalen naar het (iets) warmere Namche Bazaar op 3440 meter voor herstel. Na het afscheid, besluiten wij nog een poging te doen om Gokyo te bereiken, dat volgens de verhalen schitterend moet zijn. Helaas gebeurt dit zonder drager, want Bel laat ons in de steek, wat betekent dat Mark 18 kilo extra de berg op moet tillen. Na 1,5 dag klimmen is het echter de pijn bij Jamie die opnieuw zo hevig wordt dat we vlak voor Gokyo toch echt niet anders kunnen dan opgeven... We dalen af naar Lukla, waar we de pech hebben dat we twee dagen in de kou op het vliegveld moeten wachten, omdat alle vluchten vanwege het slechte weer gecanceld zijn. Met 50 uur vertraging vliegen we uiteindelijk toch met een voldaan gevoel terug naar Kathmandu en kijken we terug op een zeer geslaagde trekking!

Hoewel het onmogelijk is om het onoverwinnelijke gevoel dat je hebt als je 5550 meter bereikt vast te leggen, is hier toch de link naar de foto's ;-). 

Jamie is weer aan de beterende hand. We doen het momenteel rustig aan, maar er wordt al weer nagedacht over een derde trekking!