Het dak van de wereld

Nee, we zijn niet teruggekeerd naar Nepal. Ook zijn we niet in Tibet of in het noorden van India terecht gekomen. We zijn het onbekende en bergachtige Tadzjikistan ingetrokken via de Pamir Highway, een van 's werelds mooiste, hoogste en zwaarste autowegen. Een onvergetelijke roadtrip over bergpassen van meer dan 4000 meter en langs uitgestrekte hoogvlaktes, fantastische gletsjer- en zoutmeren en toppen van 7000 meter.

Met nog drie andere toeristen huren we in Osh (in het zuiden van Kirgizië) een 4WD met chauffeur. In zes dagen tijd gaan we de Pamir regio verkennen, Tadzjikistan's meest oostelijke provincie, die door de lokale bevolking Bam-i-Dunya wordt genoemd, wat 'dak van de wereld' betekent. Deze regio beslaat 45% van het landoppervlakte van Tadzjikistan, terwijl er slechts 3% van de mensen wonen. Publiek transport is hier dan ook zeer schaars en als je vooraf niets regelt, kun je makkelijk dagen wachten op een auto die vertrekt. Daarnaast heb je met een eigen auto de flexibiliteit om te stoppen wanneer je maar wilt, voor foto's, en dat is in ons geval vaak, want wat is het adembenemend mooi hier!!!

De Pamir Highway is geen fancy snelweg zoals de naam misschien doet vermoeden. De weg leidt door een verlaten maanlandschap en is soms geasfalteerd, maar vaak is het slechts een grindweg en zonder uitzondering zit hij vol hobbels. Comfortabel is het dus niet altijd in onze 4WD, maar als je onderweg beloond wordt met zulke uitzichten hoor je ons niet klagen:

Om de paar uur passeren we kleine dorpjes. Wij reizen hier in de zomer en dan is het op een hoogte van zo'n 3000 meter overdag in het zonnetje prima uit te houden, maar in de winter kan het hier tot -45 graden worden. Brrr! De huizen zijn eenvoudig, warm douchen is slechts voor een enkeling weggelegd en nog niet overal hebben ze stroom. 

We overnachten in enkele van deze dorpjes. Ondanks dat de omstandigheden eenvoudig zijn, is de kwaliteit van het slapen boven verwachting. We slapen op dunne matrasjes op de grond, wat eigenlijk prima bevalt. Ook het eten smaakt goed; altijd een zeer gevulde tafel met aardappelen, vlees of vis, salade, brood, watermeloen, thee, koekjes en chocolade.

Wij reizen met een luxe 4WD maar de lokale bevolking kiest voor de lada (overigens hebben we later in Tadzjikistan ook niet altijd de luxe van een 4WD en reizen we in haperende exemplaren die ouder zijn dan wij zelf):

Na drie dagen op de Pamir Highway slaan we af de Wakhan vallei in. Deze afgelegen, prachtige vallei grenst aan Afghanistan. Het is er droog en rotsachtig en de uitzichten op het Hindu Kush gebergte zijn onveranderd spectaculair. In totaal rijden we 700 km langs de grens met Afghanistan, enkel een rivier scheidt ons en onderweg stoppen we in kleine groene oase-dorpjes.

De mensen in deze dorpjes zijn ontzettend gastvrij - een belangrijke traditie in deze regio. Ze vinden het fantastisch om te poseren voor de foto en bedanken je achteraf met een glimlach en 'spasiba'.

De allervriendelijkste familie ontmoeten we in Langar. Als we door de stoffige straatjes slenteren, worden we uitgenodigd voor 'chai' en brood in hun traditionele woning. Met ons beste Russisch kletsen we met vader, maar echt diepgaand is het gesprek uiteraard niet. Moeder Fatima is ondertussen met dochter Navrasta aardappelen aan het bakken. Wij hebben net een lunch achter onze kiezen, maar toch staat de familie er op dat we twee borden vol met aardappelen op eten...

Wij snappen niet dat er nauwelijks toeristen dit schitterende, gastvrije land bezoeken. Naast deze roadtrip door de Pamir provincie hebben we ook het Fan gebergte bezocht in het westen van Tadzjikistan, waar we net zo enthousiast over zijn. Zo komt het onbekende Tadzjikistan hoog in onze favoriete-landentop terecht!

Wil je al onze foto's zien van Tadzjikistan? Klik dan hier.